Dwudziesty wiek zupełnie zmienił podejście do budownictwa. Zaczęto używać zupełnie nowych materiałów, takich jak żelbet, stal i beton, które zmieniły budynki. Architekci nie byli już ograniczani przez materiał. Mogli tworzyć budynki takie, jakie sobie tylko wymarzyli. Wielu z nich postanowiło zerwać z naśladowaniem dawnych stylów i tworzyć coś zupełnie innego. Istotne jest to, że do głosu doszły masy, dla których trzeba również było budować domy o normalnym standardzie. Projektowano nie tylko pojedyncze domy, ale i całe dzielnice. Bryły budynków były bardzo proste, funkcjonalne, bez ozdobników. Wielkim zwolennikiem tego typu architektury był Le Corbusier. Jego sztandarowym budynkiem był blok mieszkalny dla robotników Marsylii. Miał to być budynek przeznaczony dla nowoczesnego człowieka dwudziestego wieku. Elewacja budynku to surowy beton. Budynek łączył w sobie funkcje mieszkalne z wypoczynkowymi. Le Corbusier chciał zapewnić robotnikom godziwe mieszkania, które miały być widne, przestronne i nowoczesne. Według jego koncepcji bloki miały powstawać na słupach, aby zachowany był ruch powietrza. Uważał, że na dachach takich domów powinny być ogrody. Część budynków miała być przeznaczona na sklepy, punkty usługowe, kluby i kawiarnie. Każde mieszkanie było dwupoziomowe. Największy pokój miał prawie pięć metrów wysokości, pozostałe były o połowę niższe. Według jego koncepcji każdy taki blok powinien być praktyczne samowystarczalny. Mieszkańcy wszystkie podstawowe potrzeby mogli załatwiać na miejscu.
